Het eenvoudige onderscheid tussen externe en interne schuld is dat de eerste schuld is aangehouden door buitenlandse banken, terwijl de laatste staat voor schuld aangehouden door binnenlandse banken. Dit kan echter te eenvoudig blijken. Globalisering heeft geleid tot een geïntegreerde wereldeconomie waar, voor beter of slechter, het onderscheid tussen "intern" en "extern" vervaagt. Verschillen tussen de twee vormen van schuld bestaan nog steeds, maar ze zijn nauw geïntegreerd geworden.
Externe schuld
Wanneer een land geld leent van buitenlandse bankiers, wordt de schuld als "extern" beschouwd. Meer specifiek bestaat er een externe schuld wanneer de schuld in een vreemde valuta wordt aangegaan. Dit onderscheid laat de optie open voor Amerikaanse banken die in Latijns-Amerika actief zijn, bijvoorbeeld om geld in de lokale valuta uit te lenen.
Interne schuld
Schuld verschuldigd aan lokale banken in lokale valuta is 'interne' schuld. Buitenlandse banken die in Brazilië actief zijn, lenen de overheid geld in Reals, dat ook als "interne" schuld wordt beschouwd. Het belangrijkste onderscheid in een tijdperk van globalisering is de kwetsbaarheid voor buitenlandse rentetarieven. Over het algemeen gesproken is interne schuld fundamenteel immuun voor veranderingen in internationale of andere buitenlandse rentetarieven. De Braziliaanse valuta, de Real, wordt gecontroleerd door lokale banken. De Chinese Yuan wordt gecontroleerd door de staat. Daarom, als de lokale tarieven laag zijn, zal de interne schuld toenemen. Als ze hoog zijn en de buitenlandse tarieven lager zijn, zal de buitenlandse schuld toenemen.
Integratie van schulden
Over het algemeen is er een nauwe verwevenheid tussen de twee soorten schulden die vaak het onderscheid tussen beide overbodig maken. Ontwikkelingseconoom Michael Carlberg betoogt dat er een duidelijk verband bestaat tussen buitenlandse schulden en hoge binnenlandse tarieven. Hoge binnenlandse tarieven stimuleren buitenlandse leningen en daardoor neemt de externe schuld toe. Lagere binnenlandse tarieven stimuleren lokale leningen en dus lokale investeringen. De uitbetaling is hier dat lage binnenlandse schuld leidt tot een exportstrategie, terwijl hoge schulden leiden tot een importstrategie. Daarom leidt interne schuld tot betalingsbalansproblemen en omgekeerd. Een lage schuld betekent dat het land door exporten harde valuta verdient, omdat er meer geld beschikbaar is om de binnenlandse industrie te financieren. Een hoge schuld betekent dat het land de benodigde items moet importeren, omdat er minder geld beschikbaar is als gevolg van schuldendienst. Daarom is een hoge binnenlandse schuld een neerwaartse spiraal. Als dit verband klopt, is het onderscheid tussen interne en externe schuld grotendeels een kwestie van semantiek, aangezien beide soorten schuld onderling verbonden zijn.
Betekenis van de schuld
Schulden die zijn gecontracteerd in vreemde valuta betekenen vaak dat de lokale rentetarieven hoog zijn. Externe schuld betekent ook dat de ontlener in slavernij is voor buitenlandse mogendheden, aangezien buitenlandse rentetarieven de economie van de ontlener rechtstreeks zullen beïnvloeden. Intern lenen betekent dat het land meer van zijn economische soevereiniteit behoudt. Het onderscheid tussen interne en externe schuld is alleen belangrijk in die zin dat de valuta waarin de schuld is aangegaan de hoofdvariabele is. Lokale valuta is gemakkelijker voor lokale banken en overheden om te controleren dan vreemde valuta.
