'Gelijkheid op de werkvloer' is een verzamelzin die gaat over hoe mensen op het werk worden behandeld. De veronderstelling is dat mensen anders worden behandeld op basis van de groep waartoe ze behoren, dan dat hun prestaties op het werk worden uitgevoerd. Voorstanders van "werkplekgelijkheid" -programma's beweren dat, aangezien discriminatie op basis van niet-prestatiegerelateerde variabelen zoals geslacht, wetten moeten gelden om die groepen te beschermen.
Voors: wederzijds respect
Als het belangrijkste doel van gelijkheid op de werkplek is om respect en eerlijkheid tussen verschillende groepen op de werkplek te creëren en te behouden, is er geen debat. Dergelijk respect betekent de goede werking van elk kantoor of fabriek en is daarom in het belang van elk bedrijf. Het is de vraag of er wetten nodig zijn om af te dwingen wat de financiële belangen van het bedrijf al dienen. Omdat gebrek aan respect leidt tot conflicten en verdeeldheid op kantoor, kunnen dergelijke conflicten, als ze niet worden behandeld, een anders winstgevend bedrijf van binnenuit scheuren.
Voors: gezinsvriendelijk beleid
Sociologen zoals Michael Kimmel schrijven dat om de werkplek gemakkelijker te maken voor vrouwen, er een gezinsvriendelijk beleid moet komen. Dit is bedoeld om vrouwen met jonge kinderen tijdens het werk een gelijke kans op werk te bieden door ter plekke kinderopvang te bieden, wat het contact tussen moeders en kinderen enorm vergemakkelijkt. Kimmel beveelt bovendien liberale wetten voor het verlof van het gezin aan voor zowel man als vrouw. Dit zou niet alleen het gezinsleven gemakkelijker maken voor werkende paren, maar ook om hen beter te integreren in hun bedrijven.
Nadelen: de staat
Ongeacht wie u over dit onderwerp leest, vereist gelijkheid op de werkplek meer wetten en staatstoezicht op bijna alle aspecten van het bedrijf. Hoewel in de jaren zestig en zeventig in de jaren zestig en zeventig wetten voor gelijkheid op de werkplek in grote aantallen werden aangenomen, is dit blijkbaar niet voldoende. Het legale moeras van wetgeving inzake gelijkheid is zo groot dat bijna alle indringende overheidsinmenging in het persoonlijke gedrag van elke burger legitiem wordt gemaakt, wat betekent dat de regering mogelijk in het werkende leven van de burger zou kunnen binnendringen, net zoals zij dat allemaal in de naam van gelijkheid op de werkplek wil.
Nadelen: persoonlijk gedrag
De aanbevelingen voor gelijkheid op de werkplek, boven alle wetgeving die is aangenomen door feministische schrijvers als Kimmel en Cynthia Edlund, klinken extreem. Er is geen gebied met persoonlijk gedrag dat niet zou worden gedekt door hun aanbevelingen. Edlund klaagt bijvoorbeeld dat de wetten op intimidatie op het werk te mild zijn omdat de intimidatie 'ernstig en wijdverspreid' moet zijn. Intimidatie is intimidatie, vindt ze, en zelfs kleinere vormen van irritatie zouden aanleiding kunnen zijn voor juridische stappen. Onder dergelijke schema's zouden bijna alle communicaties kunnen worden geparseerd voor een of andere intimiderende subtekst die alle kantoorrelaties zou bevriezen. Angst, in plaats van respect, zou de regel van de werkplek zijn, en iedereen met een klacht tegen een andere medewerker zou hen kunnen beschuldigen van intimidatie onder deze zeer brede aanbevelingen.
