Het doel van productieplanning is eenvoudigweg het in stand houden van de stroom, terwijl het doel van capaciteitsplanning is om een stroom van hulpbronnengebruik te handhaven. Zoals een persoon de kraanstoppen aanpast om een gewenste temperatuur te bereiken, past de persoon die verantwoordelijk is voor dit soort planning het personeelsbestand en de processtroom aan om een regelmatig gebruik van bedrijfsmiddelen te verkrijgen met minimale downtime, minimale knelpunten en een bepaald niveau van output consistent met alle middelen die in het proces worden gestopt.
Definitie van productieplanning
Productieplanning of productieplanning is een term die wordt toegewezen aan de planning van de productie in alle aspecten, van personeelsactiviteiten tot productaflevering. Productieplanning is bijna uitsluitend te zien in productieomgevingen; Veel van de technieken die worden gebruikt in productieplanning kunnen echter worden gebruikt door veel servicegerichte bedrijven. Het begrijpen van het gedrag van een proces, het vinden van knelpunten, het verminderen van work-in-process inventarissen, het ontwikkelen van optimale planning, het vormen van optimale prognosemethoden en het polijsten van voorraadbeheermethoden zijn de belangrijkste zorgen van productieplanning.
In een notendop, productieplanning houdt zich in de eerste plaats bezig met efficiënt gebruik van hulpbronnen. Hoewel het soms wordt aangeduid als operationele planning en waar veel van dezelfde technieken worden gebruikt, is het primaire onderscheidende kenmerk dat productieplanning gericht is op de eigenlijke productie, terwijl operationele planning de werking als geheel bekijkt.
Aspecten van productieplanning
De productie is gepland met een langetermijn-, een middellange- of een kortetermijnvisie. Langetermijnvisies richten zich op de belangrijkste beslissingen die een bedrijf neemt die de capaciteit beïnvloeden, terwijl kortetermijnvisies meer gericht zijn op het gebruik van wat een bedrijf momenteel efficiënter heeft. Middellangetermijnvisies richten zich meer op aanpassingen, zoals aannemen, ontslaan, ontslaan, voorraad vergroten of bestellingen verwachten.
Definitie van capaciteitsplanning
Capaciteit kan een moeilijk concept zijn om te kwantificeren. De maximale output wordt berekend door de maximale output van een bepaalde periode te bepalen wanneer de vraag het hoogst was geweest en ervan uitgaande dat dit prestatieniveau dagelijks kon worden gereproduceerd; dit is over het algemeen echter niet duurzaam en kan leiden tot problemen die aan de vraag voldoen. In plaats daarvan is capaciteitsplanning gericht op het maximaliseren van de capaciteit van een bedrijf op een manier die het mogelijk maakt om efficiënter en dus winstgevender te zijn. Capaciteitsplanning bij de meest basale pogingen om het volume dat het bedrijf kan produceren aan te passen aan de vraag om downtime te voorkomen door knelpunten te voorkomen.
Te veel capaciteit kan resulteren in een laag rendement op beleggingen in activa, terwijl te weinig capaciteit klanten weg kan jagen. Een goed capaciteitsplan heeft een niveau aan input (grondstoffen en andere middelen) voor zijn output (het eigenlijke product) met weinig tot geen knelpunten en weinig tot geen downtime.
Methoden voor capaciteitsplanning
Een populaire methode voor capaciteitsplanning is geaggregeerde planning. Aggregate planning verbindt in feite planningsplanning met planningsbeslissingen, en het doet dit op een manier die kwantitatief is, wat betekent dat het aantallen genereert om een operationeel plan te ondersteunen. Plannen houden over het algemeen achtervolgingen, passen hun personeel aan of zijn "nivelleerplannen", wat betekent dat arbeid relatief constant is, waarbij schommelingen in de vraag worden opgevangen door voorraden en nabestellingen. Plannen kunnen ook "hybride" zijn, wat betekent dat ze deze combineren twee benaderingen.
Een andere populaire methode voor capaciteitsplanning is het gebruik van de Theory of Constraints (TOC). TOC dient om de vraag te beantwoorden wat te veranderen met behulp van oorzaak-en-gevolg-modellering. Het werkt vanuit het uitgangspunt dat een systeem nooit beter kan zijn dan het zwakste deel ervan en dat het oplossen van het probleem van wat het systeem bevat, afhankelijk is van de identificatie van die beperking en de beperking daarvan. Dit proces wordt vaak vergeleken met dat van een arts die een patiënt diagnosticeert, een behandelplan ontwerpt en dat plan uitvoert. TOC is een nuttige tool in projectmanagement vanwege zijn vermogen om specifiek naar een systeem te kijken en na te gaan hoe sterk het kan zijn. Deze methodologie is heel nuttig om een startpunt te creëren voor een oplossing voor verschillende zakelijke problemen, van marketing tot leveranciersrelaties tot projectbeheer.
Incrementele capaciteitsplanning
Forward incremental planning (FIP) is een dynamische planningsmethode. FIP wordt geïmplementeerd vanaf de eerste ontvangst van een bestelling. De acties die nodig zijn om aan die volgorde te voldoen hebben prioriteit. Het belangrijkste doel van FIP is om de vertragingstijd te verminderen. Hoewel het behoorlijk effectief kan zijn, is de primaire beperking van FIP dat wordt aangenomen dat er geen andere actie aan de gang is, omdat er geen machines vastzitten en het personeel in essentie inactief was totdat de bestelling werd ontvangen. Dit lijkt misschien een enorme beperking, en het is voor sommige industrieën, maar voor bedrijven die producten met een hoge mate van maatwerk produceren, kan FIP een krachtig hulpmiddel zijn.
Achterwaartse incrementele planning (BIP) is de andere kant van de FIP-munt. BIP kijkt naar de vereisten vanaf de vervaldatum terug en organiseert het proces dienovereenkomstig. Een goed voorbeeld hiervan is een bakkerij. De cake moet vers zijn voor de ophaaldatum, dus de bakker zou kijken naar de stappen die nodig zijn om de cake te maken en de geschatte tijd die nodig is om hem te bakken en te versieren. BIP werkt goed in gevallen waarin een deadline eerder een gevraagde voltooiingsdatum is en het voltooien van de bestelling eerder geen voordeel oplevert.
