Wanneer het Bureau of Labor Statistics (BLS) de werkloosheidsgraad elke maand bekendmaakt, reageren financiële markten onmiddellijk op het nieuws, de voorzitter van de Federal Reserve reageert op de toestand van de economie op basis van de aankondiging en veel burgers reflecteren op de stabiliteit van hun eigen werksituatie. Het werkloosheidscijfer heeft echter vele beperkingen als economische indicator.
Gedemotiveerde werknemers
De berekening van het werkloosheidspercentage verwerpt het aantal ontmoedigde werknemers. De BLS classificeert ontmoedigde werknemers als mensen die geen baan hebben en die gestopt zijn met zoeken naar werk. Ontmoedigde werknemers stoppen met zoeken naar werk vanwege een gebrek aan vaardigheden, hun niet-geslaagde eerdere zoekopdrachten naar werk en een gebrek aan beschikbare banen in hun vakgebied. Daarom is een werknemer in de automobielindustrie in Michigan, wiens fabriek gesloten was en geen werk meer kon vinden, niet meegeteld in de werkloosheidsgraad. Wanneer de economie in een diepe recessie verkeert, is het aantal ontmoedigde werknemers dat is uitgesloten van het werkloosheidspercentage hoger dan in tijden van economische welvaart: het werkloosheidspercentage is doorgaans hoger dan wat de BLS onthult tijdens economische recessies of depressies.
Chronische werkloosheid
De BLS verwijdert werklozen uit de berekening na vier maanden. Daarom, als mensen langdurig werkloos zijn, worden ze uit de werkloosheidsgraad geschrapt. Ook hierdoor lijkt de werkloosheidsgraad lager te zijn dan hij in werkelijkheid is.
Gebrek aan werkgelegenheid heerst
Het werkloosheidscijfer geeft niet aan of werknemers posities hebben die overeenkomen met hun unieke vaardigheden. Een klassiek geschoolde muzikant die in een boekwinkel in de detailhandel werkt, wordt bijvoorbeeld niet als werkloos beschouwd. Evenzo wordt een persoon met een masterdiploma in onderwijs die deeltijds werkt als vervangende leraar, niet als werkloos beschouwd, ondanks zijn wens om een voltijdse betrekking te verwerven. Michael Melvin, auteur van het boek 'Economics', noemt gebrek aan werkgelegenheid als een voorbeeld van 'verborgen' werkloosheid. Bovendien stelt Melvin dat een hoog aantal werkloze werknemers betekent dat de economie de potentiële output van het bruto binnenlands product (bbp) niet waarmaakt.
Economische beperkingen
Het werkloosheidspercentage weerspiegelt niet waarom het aantal werklozen hoger of lager is dan in de voorgaande maand. Als een bedrijf bijvoorbeeld zijn klantenserviceafdeling uitbesteedt en 4.000 werknemers in de Verenigde Staten hun baan kwijtraken, neemt de werkloosheidscijfers niet de stijgende tendens van globalisering waar. Bovendien kan het werkloosheidspercentage niet aangeven of de economie in staat zal zijn deze werknemers van de klantenservice te absorberen en andere banen te bieden. Evelina Tainer legt in haar boek 'Het gebruik van economische indicatoren om de analyse van de investeringen te verbeteren' uit dat de werkloosheid een achterlopende indicator is, wat betekent dat het trager is om een volledig economisch beeld te geven dan andere indicatoren: terwijl andere indicatoren een robuuste economie kunnen laten zien, een hoger werkloosheidspercentage zou een economie kunnen laten zien die erger is dan hij in werkelijkheid is. Tainer legt uit dat de Federal Reserve de rente niet wijzigt wanneer om deze reden economische indicatoren worden aangekondigd.
