Particuliere budgettering verwijst naar de praktijken en principes die bedrijven in de private sector hanteren om budgetten te creëren en middelen toe te wijzen. Terwijl begrotingen voor de privésector onderhevig zijn aan dezelfde overwegingen als budgetten die zijn uitgegeven door overheidsinstanties zoals overheidsinstanties, zijn de besluitvormingsprocessen en de transparantie van budgetten uit de privésector verschillend.
Privébudgets
Het besluitvormingsproces voor privé-budgetten valt doorgaans onder het gezag van een relatief kleine groep mensen, zoals CEO's, CFO's en een budgetpanel. Elke afdeling of eenheid dient een budgetvoorstel in dat de verwachte financiële behoeften en wensen beschrijft. De uiteindelijke beslissing voor budgetten in de particuliere sector komt meestal voort uit een puur financieel perspectief. Een afdeling die een slecht of dalend investeringsrendement laat zien, kan een bezuiniging verwachten, terwijl winstgevende afdelingen vaak het meeste of alle gevraagde budgetten krijgen. Daarentegen vertegenwoordigen overheidsbudgetten iets van een touwtrekken tussen honderden of duizenden mensen. Elke persoon pleit voor haar kiesdistrict of agentschap, wat vaak resulteert in politiek gemotiveerde compromisbudgetten in plaats van financiële prestatiegerichte budgetten.
Transparantie
Begrotingen voor de privésector hebben een laag niveau van transparantie. Hoewel openbaar verhandelde bedrijven bepaalde financiële informatie moeten bekendmaken aan de Securities and Exchange Commission en aandeelhouders, zoals balansen, resultatenrekeningen en kasstroomdiagrammen, hoeven ze geen gedetailleerd budget te verstrekken. Particuliere bedrijven worden nog minder onder de loep genomen en houden vaak alle financiële informatie van het publiek achter. Overheidsbudgetten worden voor iedereen beschikbaar gemaakt, met bepaalde concessies aan de nationale veiligheid.
