In 1949 werkten twee universitaire studenten van het Drexel Institute of Technology, Norman Joseph Woodland en Bernard Silver, aan een manier om producten in supermarkten te identificeren; ze pasten stippen en streepjes van Morse Code aan tot een reeks lijnen van verschillende diktes, die de voorloper werden van de huidige barcodes van de Universal Price Code. De twee dienden een patent in 1952, maar het zou nog twee decennia duren voordat de scantechnologie goed genoeg zou zijn om gebruik te maken van hun uitvinding. Het eerste echte gebruik van een barcode vond plaats toen een man in 1974 een pakje kauwgum kocht in een supermarkt in Ohio.
Trage start van een commerciële revolutie
Supermarktmanager Alan Haberman stond aan het hoofd van de implementatie van streepjescodes, noteerde de New York Times in een artikel uit 2011. Sommige grote supermarktfabrikanten en distributeurs vreesden dat elke winkelketen een op maat gemaakt productidentificatieontwerp zou eisen. IBM's George J. Laurer paste het originele Woodland-Silver-idee aan in een gestandaardiseerde reeks lijnen die duidelijk kon afdrukken en genoeg cijfers kon coderen die nodig waren om elk product te identificeren. Haberman stond aan het hoofd van een industriecomité dat het ontwerp in 1973 goedkeurde. Ruim een jaar later las een optische scanner in de Marsh Supermarket in Troy, Ohio, de UPC op het pakje kauwgom, wat aangeeft dat het succes daarmee gepaard gaat met het nu bekende "piep".
