Het beschrijven van de prescriptieve benadering van strategisch management kan het best worden gedaan door het te contrasteren met de opkomende benadering. Het eerste omvat het identificeren van de belangrijkste elementen van een strategie en het gewenste doel aan het begin van het planningsproces. Met de laatste benadering zijn de gewenste doelen niet vooraf bepaald. In plaats daarvan evolueren ze terwijl de verschillende stappen in de planning zijn voltooid.
Voorschrijvende benadering
De strategische beslisser - zo niet de chief executive officer, dan iemand bij hem in de buurt - stelt de strategische doelstellingen vast in een prescriptieve benadering. Ze worden vervolgens door de hele organisatie verspreid. Net als bij militaire marsorders, is de prescriptieve benadering "van bovenaf". Het belangrijkste voordeel van deze aanpak is dat de doelstellingen duidelijk zijn gedefinieerd en dat de hele organisatie hetzelfde begrijpt. Het voor de hand liggende nadeel is dat het de neiging heeft om rigide te zijn en niet reageert op de uitdagingen en kansen die vaak van binnenuit opborrelen.
Emergent Strategie
Met behulp van de opkomende aanpak hebben degenen in de organisatie die het dichtst bij haar klanten staan, input bij het bepalen van de strategische doelstellingen. Het is "bottom-up". Een opkomende strategie is ontworpen om flexibel te zijn en te reageren op veranderingen in de concurrerende omgeving. Naarmate nieuwe informatie zich aandient, past de organisatie haar strategie on the fly aan. Het grootste nadeel van de emergent approach is dat, tenzij goed benut, dit tot verwarring kan leiden en ertoe kan leiden dat verschillende facties binnen de organisatie in verschillende richtingen trekken.
