Fiscaal en monetair beleid vertegenwoordigen twee benaderingen waarmee overheden proberen de economieën van hun naties te beheren. Het fiscale beleid maakt gebruik van de belasting- en bestedingsbevoegdheden van de overheid om de economie te beïnvloeden, terwijl het monetaire beleid de rentetarieven en de geldhoeveelheid gebruikt om een stabiele economische groei te verzekeren. Hoewel het monetaire en fiscale beleid verschillende effecten hebben, streven beide beide naar economische stabiliteit.
Fiscaal beleid Doelstellingen
Fiscaal beleid maakt gebruik van belastingen, overheidsuitgaven of een combinatie van beide om de algemene richting van de economie te beïnvloeden. Vaak gebruikt de overheid fiscale maatregelen om een onrustige economie te stimuleren, zoals de regering van de Verenigde Staten tijdens de Grote Depressie in de jaren dertig deed. De overheid gebruikte toen een reeks nieuwe programma's en bestedingsmaatregelen, zoals infrastructuurprojecten, om economische activiteit te stimuleren. Tijdens een trage economie produceren bedrijven minder goederen en verbruiken consumenten minder geld, waardoor de totale vraag afneemt en de nationale economische productie afneemt. Door zijn aankopen van goederen en diensten te verhogen of door belastingen te verlagen om meer geld in handen te geven, probeert de overheid de totale vraag te vergroten en de output te verhogen, gemeten aan de hand van het bruto binnenlands product (bbp).
Doelstellingen van het monetair beleid
De belangrijkste doelstellingen van het monetair beleid zijn het zorgen voor een stabiel prijssysteem en het bevorderen van duurzame economische groei. Inflatie, gekenmerkt door een algemene prijsstijging, vermindert de koopkracht van geld en schaadt de economische groei. Monetair beleid probeert de waarde van geld te beschermen door de nationale geldhoeveelheid te reguleren. Beleidsinstrumenten hiervoor zijn de verkoop en aankoop van overheidseffecten die bekend staan als open-markttransacties; regulering van reservevereisten voor banken; en het vaststellen van kortetermijnrente, zoals de federal funds rate in de VS en de discontovoet.
Identificatie
Verschillende entiteiten controleren het fiscale en monetaire beleid. In de meeste landen controleren de wetgevende en uitvoerende afdelingen van de regering het begrotingsbeleid, stellen het belastingtarief vast en keuren het jaarlijkse budget van de overheid goed. In de Verenigde Staten neemt het Congres het budget over en stelt het belastingniveaus vast met enige inbreng van de president. Centrale banken houden toezicht op het monetaire beleid. Voorbeelden zijn de Amerikaanse Federal Reserve, de Bank of England, de Bank of Canada en de Bundesbank in Duitsland.
Effecten Fiscaal beleid
Fiscaal beleid heeft het meest directe effect op de totale vraag naar goederen en diensten in de hele economie. Fiscaal beleid beïnvloedt ook het gedrag van consumenten. Hoge marginale belastingtarieven, die hogere tarieven berekenen naarmate het inkomen stijgt, verminderen de prikkels om meer geld te verdienen. Uitbreidend begrotingsbeleid, waarin de overheid haar uitgaven stimuleert om de economie te stimuleren, kan de particuliere investeringen in de hand werken, aldus professor Greg Mankiw, een econoom van Harvard en voormalig adviseur van het Witte Huis.
Effecten van het monetaire beleid
Door de rentetarieven en de geldhoeveelheid van de natie te beïnvloeden, beïnvloedt het monetaire beleid het vermogen van consumenten en bedrijven om krediet te krijgen. De Federal Reserve Bank van San Francisco meldde echter dat het monetaire beleid een lange tijd duurt waarin het drie maanden tot meer dan een jaar kan duren voordat beleidsbeslissingen door de economie gaan.
