Monetair en fiscaal beleid bieden nuttige instrumenten om de economische groei te beïnvloeden, volledige werkgelegenheid te bevorderen en de inflatie onder controle te houden. Hoewel elk van onschatbare waarde is voor het stabiliseren van de economische activiteit, bezit het monetaire beleid een aantal unieke voordelen die niet beschikbaar zijn voor het begrotingsbeleid.
Staatsschuld
Fiscaal beleid impliceert onvermijdelijk geld lenen. Of het geld verstandig wordt uitgegeven, is een andere kwestie, maar naarmate het land blijft lenen, blijft de schuld groeien. Monetair beleid voegt niet toe aan de schuld. Wanneer de Fed de rentetarieven wil verhogen en de economie wil vertragen, kan zij dit doen zonder de schuld te beïnvloeden. Evenzo, wanneer het de economie wil stimuleren, hebben zijn acties geen impact op de schuld.
Verdringend
Een van de belangrijkste instrumenten van het begrotingsbeleid is het vermogen van de overheid om geld te lenen. Wanneer de federale overheid leent, concurreert het met bedrijven en consumenten die ook geld lenen - bedrijven investeren in gebouwen, uitrusting en onroerend goed en consumenten kopen auto's, huizen en andere duurzame consumptiegoederen. De toegenomen vraag van de overheid naar geleende middelen kan mogelijk de rente verhogen en verdringen anderen die niet de hogere tarieven willen betalen.
Politieke invloed
Gekozen federale ambtenaren zijn allemaal verantwoordelijk voor het publiek. Omdat ze door het electoraat in functie zijn gesteld, moeten ze reageren op de kiezers als ze hun baan willen behouden. Bijgevolg heeft het fiscaal beleid een element van politieke opportuniteit. Monetair beleid is ontworpen om anders te zijn. De raad van bestuur van de Federal Reserve wordt benoemd door de president en door de senaat bevestigd voor een termijn van 14 jaar. De reden voor de lange voorwaarden is dat de gouverneurs moet worden geïsoleerd van politieke druk. Ze hebben de expertise en de veiligheid om te doen wat het beste is voor het land, ook al is het niet politiek populair. William M. Martin, voorzitter van de raad van bestuur in de jaren vijftig en zestig, zei ooit dat het zijn taak was om 'de punch bowl weg te nemen net op het moment dat het feest op gang komt'.
Snelle implementatie
Een van de nadelen van het begrotingsbeleid is de tijd die verstreken is tussen de erkenning van de noodzaak van actie totdat het daadwerkelijk gebeurt. De behoefte wordt ontdekt, het Congres debatteert, verschillende versies van een wetsvoorstel moeten worden verzoend tussen het Huis en de Senaat, de President moet het wetsvoorstel in wet ondertekenen en vervolgens wordt de wet - uitgaven of belasting - geïmplementeerd. Zelfs dan is tijd nodig om het gewenste effect te laten plaatsvinden. Monetair beleid kan zijn snel geïmplementeerd. De raad van bestuur kan snelle beslissingen nemen. Het Federal Open Market Committee, een belangrijk beleidsmakend onderdeel van de Fed, kan dat ook. Hun autonomie geeft hen vrijheid die niet wordt verleend aan gekozen functionarissen. En wanneer er beslissingen worden genomen, is er onmiddellijk actie.
