Beleggers analyseren verschillende financiële maatstaven om bedrijven te onderscheiden die economisch drijvend zijn van bedrijven die er gewoon langs scharrelen. Door de verhoudingen nauwlettend in de gaten te houden, willen deze beleggers ervoor zorgen dat zij oog in oog gaan staan met leiderschap van bedrijven op het gebied van winstgevendheid en liquiditeit. Solvabiliteit meetwaarden omvatten lange-termijn schulddekkingsratio en werkkapitaal.
Lange-termijnschuld
Voor het beheer van langetermijnverplichtingen richt corporate leiderschap zich op gebieden die het bedrijf geld kosten en pogingen om afval te voorkomen. Senior executives benadrukken ook externe factoren, zoals de staat van de economie en de rente op leningen. Een langlopende schuld is een verplichting die vervalt binnen een periode van meer dan één jaar. Voorbeelden zijn verschuldigde biljetten en te betalen obligaties. Omgekeerd vervallen kortlopende schulden binnen 12 maanden en zijn inclusief crediteuren en verschuldigde belastingen.
Strategische relevantie
Het beheersen van de langlopende schuldenstapel van een bedrijf is een constante, collectieve inspanning. Topleiderschap zoekt feedback van verschillende personeelsleden voordat het bedrijf leent en stemt in met een langetermijnrendementsvenster. Diversiteit in opvattingen stelt hogere kaderleden in staat om hun perspectieven te verruimen tot voorbij een kleine kring van loyale, gelijkgestemde adviseurs. Langetermijnschuldbeheer houdt periodiek het in gesprek met externe deskundigen, zoals investeringsbankiers, risicoanalisten en financiële auditors. Het voortdurend bewaken van bedrijfsverplichtingen voorkomt kastekorten, die over het algemeen nadelig zijn voor de bedrijfsactiviteiten.
Lange termijn schulddekkingsratio
De schulddekkingsgraad op lange termijn geeft aan of een bedrijf zijn bestaande verplichtingen kan terugbetalen en extra schulden kan aangaan zonder het voortbestaan ervan in gevaar te brengen. Het is een efficiëntiestatistiek, wat inhoudt dat het beleggers laat zien hoe goed een bedrijf zijn middelen beheert. De waarde is gelijk aan de nettowinst plus eventuele niet-contante uitgaven gedeeld door de hoofdsom van de langlopende schulden. Accountants voegen niet-contante uitgaven toe aan de nettowinst omdat deze kosten het nettoresultaat verlagen, maar het leenbedrijf betaalt geen fondsen. Een voorbeeld is de afschrijving, waardoor een onderneming haar vaste activakosten over meerdere jaren kan toewijzen.
Ratio-analyse
Naast de langetermijndekkingsgraad van schulden, vertrouwen financiële managers op andere indicatoren om de solvabiliteit en liquiditeit te bepalen. Managers gebruiken bijvoorbeeld de verhouding schulden / eigen vermogen en werkkapitaal. De verhouding schuld / eigen vermogen is gelijk aan de totale schulden gedeeld door het totale eigen vermogen en weerspiegelt de kwetsbaarheid van een organisatie voor risico's. Werkkapitaal meet kasgeld op korte termijn en is gelijk aan kortlopende activa minus kortlopende schulden.
Financiële rapportage
Voor bedrijven houdt het beheer van de solvabiliteitsratio's in dat er voldoende aandacht wordt besteed aan items die de schuldindicatoren vormen en analyseren hoe deze van invloed zijn op de winstgevendheid op lange termijn. Het betekent ook het geleidelijk verwijderen of verminderen van operationele obstakels die risicobeheer in de weg staan. Deze omvatten kostenoverschrijdingen en begrotingstekorten, die allemaal deel uitmaken van periodieke prestatierapporten. Nettowinst en bedrijfskosten zijn posten in de winst- en verliesrekening, terwijl schulden balanscomponenten zijn.
