Er zijn maar weinig gebieden waar de wetenschap weigert binnen te dringen, en op het gebied van motivatie heeft de wetenschap onlangs belangrijke ontdekkingen gedaan over wat ons drijft. De intuïtie van financiën is dat als je mensen meer betaalt, ze meer gemotiveerd zullen zijn. Onderzoek naar motivatie en incentives heeft echter vraagtekens gezet bij dit truïsme van Wall Street, waardoor wetenschappers een genuanceerder beeld krijgen van wat mensen daadwerkelijk motiveert.
De veronderstelling van financià «n over incentives
De financiële theorie van motivatie is altijd grotendeels gebaseerd geweest op relatief eenvoudige economische veronderstellingen, bijvoorbeeld de economische veronderstelling dat 'meer beter is'. De veronderstelling, simpel gezegd, is dat een rationeel persoon altijd liever meer van het goede is dan minder, en dat een grotere stimulans, na een grotere stimulans, meer motivatie (en betere resultaten) oplevert dan een kleine stimulans. De Amerikaanse bedrijfscultuur heeft deze logica altijd stilzwijgend goedgekeurd en biedt enorme bonussen aan topmanagers in een poging hun prestaties te verbeteren.
Recent onderzoek en de discrepantie tussen creatieve en mechanische taken
Economen, psychologen en sociale wetenschappers van allerlei aard hebben zich recentelijk verdiept in deze stilzwijgende veronderstelling van financiering en dit heeft geresulteerd in verrassende bevindingen. Uit verschillende experimentele opstellingen bleek dat financiële prikkels de prestaties verbeterden wanneer de taak rudimentair of mechanisch was en niet veel creativiteit hoefden op te lossen, in overeenstemming met financiële aannames. Maar toen de taak conceptueeler werd en het probleem een meer open einde had en creativiteit en een mogelijk unieke oplossing vereiste, maakten financiële prikkels de uitvoering eigenlijk nog veel erger. Deze bevinding is opmerkelijk consistent gebleken, over verschillende groepen mensen en verschillende soorten problemen. Psychologie heeft gesuggereerd dat het vergroten van financiële prikkels de focus van een potentiële probleemoplosser zal beperken, waardoor het zijn vermogen om een kant-en-klare oplossing te vinden, wordt belemmerd.
Wat motiveert ons echt
Nieuw onderzoek heeft gesuggereerd dat de beste en meest krachtige vorm van motivatie niet financiële motivatie is door middel van incentives, maar een meer intrinsieke vorm van motivatie. Loopbaananalist Dan Pink heeft betoogd dat dit type intrinsieke motivatie wordt gekenmerkt door autonomie, de wens om de koers te bepalen voor ons eigen leven; meesterschap, de wens om beter en beter te worden in iets dat ertoe doet; en het doel, het verlangen om te voelen dat wat je doet onderdeel is van iets dat groter is dan jezelf. Deze nieuwe wetenschap van motivatie heeft zijn beslag gekregen in een aantal bedrijven, met name Google, dat zijn ingenieurs 20 procent van hun werktijd toestaat om te werken aan alle projecten die zij wensen, op elke gewenste manier. Het model van Google heeft geleid tot verschillende succesvolle producten zoals Gmail en Google Nieuws, waaruit blijkt dat een nieuw motivatiemodel in een zakelijke omgeving kan werken.
Een nieuw bedrijfsmodel
Deze nieuwe benadering van het management en de motivatie van werknemers is grotendeels niet ondervangen, en tot op zekere hoogte is er een tegenstrijdigheid tussen wat wetenschappelijk bekend is door de academische wereld en wat de Amerikaanse bedrijfscultuur gelooft. In de nasleep van de economische ineenstorting van 2008-09, lijkt het duidelijk dat extreme, op prestaties gebaseerde prikkels uit het verleden geen hogere prestaties hebben opgeleverd of verantwoordelijkheid en een lang leven hebben aangemoedigd. Naarmate een nieuwe golf van bedrijven zich vormt en zich voortzet, valt nog te bezien of managers nieuwe technieken van intrinsieke motivatie zullen hervormen en gebruiken, of vast blijven zitten op hun manier.
