Distributieve en integratieve, soms communicatieve vormen van onderhandeling zijn niet zozeer strategieën als wel staten. Dit zijn twee sets "regels" voor het onderhandelingsspel. Ze zijn heel verschillend en gaan uit van verschillende sets van waarden, doelen en doelen.
Verdelende rechtvaardigheid
In elke benadering van het sociale leven is 'rechtvaardigheid' een moeilijk begrip. Aristoteles definieerde 'verdelende gerechtigheid' als de juiste verdeling of toewijzing van bepaalde goederen zoals geld, positie of eer. In termen van onderhandelingen betekent dit dat de betrokken partijen proberen een statische hoeveelheid van een bepaald goed onderling te verdelen. Als een "strategie" benadrukt het de concurrentie in de race om zo veel mogelijk van een beperkt goed te krijgen.
Communicatieve of integratieve ideeën
In de benadering van Aristoteles verwijst integratieve rechtvaardigheid naar de procedures die zijn overeengekomen over hoe wetten moeten worden gemaakt. Wanneer het wordt overgedragen aan de sociale compact of het contract, verwijst het naar de wijze van samenwerking in elke onderneming. Het veronderstelt samenwerking, terwijl distributieve rechtvaardigheid concurrentie veronderstelt. Communicatieve of integratieve rechtvaardigheid is wat de samenleving gemeen heeft, de traditie waaruit zij put.
Distributieve onderhandelingen
De distributie van een bepaald beperkt goed is het doel van verdelende rechtvaardigheid, onderhandeling of onderhandeling. Het is een "zero-sum" -game waarbij je alleen ten koste van anderen wint. Het is een zeer individualistische benadering van rechtvaardigheid die stelt dat de slimste en meest nijvere de beloningen krijgt, terwijl de minder toegewijde mensen hun armoede verdienen. Het is een gereguleerde competitie waarbij de betrokken partijen hun rendement willen maximaliseren in een contradictoire context. Kortom, als strategie is het een oorlog van alles tegen iedereen.
Integratieve onderhandelingen
Net als het idee van rechtvaardigheid, probeert dit soort onderhandelingen eerder een belangrijk goed te creëren dan te claimen. Integrative Justice gaat over de rechten en plichten van elke actor in het leven van een samenleving, een bedrijf of een overheid. In veel opzichten benadrukt deze benadering de 'basisregels' voor distributieve onderhandelingen door vast te houden wie het recht heeft om regels, wetten en ideeën te spreken, te schrijven en te interpreteren. De theoretische onderbouwing is dat door samenwerking elke speler meer krijgt dan gemiddeld, dan wanneer de acteurs met elkaar zouden vechten.
Procedures en resultaten
Integrale onderhandelingen gaan over procedures. De veronderstelling is dat een oneerlijke procedure tot oneerlijke resultaten leidt. Als een klasse mensen wordt buitengesloten van de wetgeving in een samenleving, is de kans groot dat de interesse van deze groep over het hoofd wordt gezien. Distributieve ideeën gaan over de resultaten van de integrale aanpak. Het is mogelijk dat een oneerlijke integrale benadering tot eerlijke resultaten kan leiden, of dat een rechtvaardig en moreel integrerend idee tot vervormde distributieresultaten leidt. Een samenleving besluit bijvoorbeeld dat het elke volwassene een stem geeft bij het kiezen van wetgevers. De resultaten blijken echter oneerlijk te zijn omdat het grootste deel van deze mensen in steden woont. Slechts een kleine minderheid zijn boeren in plattelandsgebieden, en daarom lijkt de integrale aanpak eerlijk, maar de resultaten weerspiegelen de steden en hun vooroordelen. Daarom moet de integrerende strategie veranderen en moet het platteland worden verzwaard om het gelijk te maken met de meer bevolkte steden.
