De accijnswet is een Canadese wet die bepaalt dat bedrijven een belasting van vijf procent (vanaf 2010) op goederen en diensten, of GST, moeten innen op alle huishoudelijke producten en diensten die door consumenten worden gekocht, hoewel de meeste basisbenodigdheden zijn vrijgesteld. De GST is een soort omzetbelasting of belasting op toegevoegde waarde die inkomsten oplevert voor de Canadese nationale overheid.
Geschiedenis van ETA / GST
De accijnswet, de ETA genaamd, werd in 1985 door het Canadese parlement aangenomen, maar de GST is pas officieel van start gegaan in januari 1991. De wetgeving, het beleid en de vrijstellingen van GST zijn in de loop van de jaren verschillende wijzigingen doorgevoerd (inclusief de oprichting van een nieuwe belastingrechtbank in 1991), waarvan de belangrijkste is dat in 2001 wijzigingen van kracht zijn geworden die voorheen vrijgestelde kleinere bedrijven hebben gedwongen om de GST te innen.
GST-vrijgestelde artikelen
Veel basisbenodigdheden zijn vrijgesteld van de GST in Canada. Vrijgestelde items omvatten de meeste boodschappen, geneesmiddelen op recept en medische diensten. Vrijgestelde items worden vaak "zero-rated supplies" genoemd omdat het belastingtarief voor hen nul is.
GST / HST
In sommige delen van Canada zult u vaak het acroniem GST / HST tegenkomen omdat drie provincies, Nova Scotia, New Brunswick en Newfoundland en Labrador, een "geharmoniseerde omzetbelasting" hebben aangenomen die een provinciale verkoopbelasting en de GST omvat.
Handhaving van GST
De handhaving van het GST berust op een vergelijkbare rechtsgrondslag voor de handhaving van de indiening en betaling van inkomstenbelastingen, behalve dat de bedrijfseigenaren de verantwoordelijke en juridisch aansprakelijke partij zijn voor het verzamelen, indienen en betalen van het GST. In het geval van een beursgenoteerd bedrijf zijn de bestuurders van het bedrijf juridisch aansprakelijk.
Andere bepalingen van ETA
De ETA is feitelijk verdeeld in 12 delen, waarbij Deel IX het deel is dat de GST tot stand brengt. De overige delen van de ETA hebben onder meer ook aparte accijnzen opgelegd voor luchtvervoer, telecommunicatiediensten, cosmetica, juwelen, radio's en sommige verzekeringspremies.
