Een belangrijke eigenschap die mensen van andere dieren scheidt, is het geavanceerde vermogen om met elkaar te communiceren en gedachten uit te drukken door gebruik te maken van verbale taal en lichaamstaal. Wetenschappers en psychologen hebben veel verschillende modellen voorgesteld om te helpen begrijpen hoe communicatie werkt. In 1949 ontwikkelden Claude Shannon en Warren Weaver een eenrichtingscommunicatietheorie die bekend staat als het lineaire communicatiemodel.
One-Way Communication
Het lineaire communicatiemodel van Shannon en Weaver ondersteunt en bepleit het begrip eenrichtingsverkeer. Het model toont een bron aan het ene uiteinde van het spectrum dat codeert en informatie verzendt. Het gecodeerde bericht reist vervolgens door een neutraal medium totdat het de geest van de andere deelnemer bereikt, die vervolgens het bericht ontvangt. Het model suggereert dat op enig moment tijdens een gesprek of communicatie tussen mensen slechts één partij de informatie uitdrukt omdat de andere partij uitsluitend de informatie opneemt.
Rollen van afzender
In het lineaire communicatiemodel is de afzender de bron die de informatie verstrekt en de betekenis codeert voor ruis, taal of andere vormen van communicatie. Als de enige bron die verantwoordelijk is voor het leveren van informatie om bij te dragen aan de communicatie, verzendt hij de gecodeerde informatie vervolgens via een medium en naar de mening van de ontvanger. Tijdens een gesprek suggereert het lineaire eenrichtingsmodel bijvoorbeeld dat alleen de persoon die op een bepaald moment spreekt verantwoordelijk is voor het verzenden van informatie. Verder suggereert het model dat de bron die informatie verzendt de enige krachtige beslissingsmacht in de communicatie is, want alleen hij verschaft informatie en codeert deze in een bericht.
Rollen van ontvanger
Nadat de bron de informatie via het medium heeft verzonden, geeft het model aan dat het de geest van de luisteraar treft. Tijdens een communicatie is de luisteraar dus alleen verantwoordelijk voor het ontvangen en absorberen van de informatie die hem door de bron wordt gestuurd. De ontvanger decodeert het bericht door betekenis te hechten aan de ruis of door de bron verzonden woorden. In het lineaire model is de ontvangende partij van een gesprek - die naar de andere persoon luistert - relatief machteloos, want hij is alleen verantwoordelijk voor het absorberen en decoderen van de verzonden informatie.
Problemen
Veel wetenschappers en psychologen hebben de lineaire communicatietheorie aangevochten omdat het model geen rekening houdt met gelijktijdige interactie en transactionele feedback. Het one-way lineaire model suggereert dat op enig moment een persoon uitsluitend informatie verzendt terwijl de andere partij uitsluitend informatie ontvangt. Veel andere communicatiemodellen wijzen er echter op dat communicatie en gesprekken vaak tot gevolg hebben dat beide partijen tegelijkertijd informatie verzenden en ontvangen. Zo geven de transactionele en interactieve communicatiemodellen beide partijen op elk moment van een gesprek weer als actieve deelnemers aan het verzenden en ontvangen van informatie aan elkaar. Wanneer een persoon bijvoorbeeld een verhaal aan een vriend vertelt, is de vriend niet alleen een passieve luisteraar, maar levert hij voortdurend een bijdrage aan het gesprek door de betekenis van het verhaal te interpreteren en door informatie via lichaamstaal naar de spreker terug te sturen. Door de sprekersberichten via lichaamstaal te verzenden, past de spreker zijn toon en zijn woorden aan de berichten van de luisteraar aan.
