Totale schuld is een term die het vaakst wordt gebruikt bij het bespreken van organisatorische financiën vanuit macro-perspectief. Bedrijven gebruiken vele soorten analyses om hun activiteiten te bestuderen, inclusief financiering, verplichtingen en inkomstenstromen. Maar soms vereist een analyse ook een bredere blik, een inspectie van hoe het bedrijf staat ten aanzien van al zijn schulden.
Bedrijfsdefinitie
Vanuit zakelijk perspectief is de totale schuld een combinatie van zowel kortlopende als langlopende schulden. Kortlopende schulden zijn schulden die binnen een jaar moeten worden terugbetaald. Dit type schuld is van toepassing op zaken als kredietlijnen of kortlopende obligaties. Langlopende schulden omvatten over het algemeen elke verplichting die in meer dan een jaar moet worden afgelost. Dit omvat doorgaans grote senior schulden zoals hypotheken en leningen om apparatuur te kopen of gebouwen te bouwen.
Overheidsdefinitie
Totale schulden hebben een complexere definitie als het gaat om overheden en landen. De totale schuld van een land wordt bepaald door alle schulden die de overheid heeft opgebouwd op te tellen, meestal door te lenen van andere landen, maar ook door schulden aan het publiek te verstrekken. Vervolgens wordt de schuld die alle financiële instellingen inhouden, aan het mengsel toegevoegd. Als laatste wordt alle andere bedrijfsschuld samengesteld en wordt huishoudschuld toegevoegd om een duidelijker beeld te creëren. Dit geeft de schuld van het land weer in verhouding tot de schuldtotalen van andere landen.
Debt to Assets Ratio
De debt to asset ratio is een van de meest voorkomende toepassingen van de totale schuld. In deze ratio wordt de totale schuld vergeleken met de totale activa, of de totale waarde van een bedrijf in zaken als contanten en voorraad. De ratio kan meer dan één zijn, wat aangeeft dat er meer schulden zijn dan activa, of minder dan één, wat aantoont dat het bedrijf meer activa heeft dan verplichtingen.
Toepassingen
De debt to asset ratio wordt gebruikt door zowel kredietverstrekkers als beleggers om de financiële positie van een bedrijf (of land, in sommige gevallen) te onderzoeken. Meestal is een lagere ratio, met een hogere waarde dan vreemd vermogen, een goed teken, wat betekent dat het bedrijf in het slechtste geval activa kan verkopen en alle verplichtingen kan afbetalen. Maar dit hoeft niet per se waar te zijn: verschillende industrieën hebben verschillende normen voor financieel beheer, en van sommigen wordt verwacht dat ze een grotere hoeveelheid schulden zullen behouden dan anderen voor actieve bedrijfsinvesteringen. Nutsbedrijven hebben bijvoorbeeld een zeer stabiele omzet en zullen naar verwachting hoge schulden van beleggers aanhouden.
