Toen de euro voor het eerst ontstond, was deze ongeveer $ 1,17 waard en werd hij geruime tijd verhandeld tegen een waarde van minder dan een dollar. Tegen 2009 bereikte de euro recordhoogten ten opzichte van de Amerikaanse valuta, zwevend in de buurt van $ 1,50. De drastische acties van de Federal Reserve en andere centrale banken in 2008 hebben de ernstige economische ramp als gevolg van de kredietcrisis uitgesteld. Maar ze hadden ook ernstige valuta-implicaties waardoor de Amerikaanse dollar zwak bleef ten opzichte van de euro.
Vraag en aanbod
Net als al het andere wordt de waarde van een valuta bepaald door de krachten van vraag en aanbod. De vraag naar een valuta wordt gecreëerd door economische groei en interesse van beleggers, terwijl het aanbod wordt gereguleerd door het monetaire beleid van centrale banken. Als reactie op een deflatoire crisis verhoogde de Federal Reserve het potentiële aanbod van dollars enorm, waardoor de waarde van de dollar daalde.
Rentetarieven
Een van de redenen waarom de dollar zwak is ten opzichte van de euro, is de relatieve rente. De VS reageerden sneller op de economische krimp als gevolg van de kredietcrisis door de rentetarieven te verlagen. De Europese Centrale Bank (ECB) wachtte enkele maanden langer om te beginnen met het versoepelen van de rentetarieven en heeft nooit de rente zo laag genomen als de Federal Reserve. In de Verenigde Staten daalde de benchmarkrente van de Fed naar nagenoeg nul, terwijl de ECB met tarieven pauzeerde op een recordniveau van 1 procent.
Kwantitatieve versoepeling
Een andere belangrijke reden dat de dollar ten onder ging aan de euro was kwantitatieve versoepeling. Dit verwijst naar een monetaire beleidsstrategie waarin de centrale bank haar kwaliteitsnormen op onderpand dat zij aanvaardt voor leningen verlaagt om het totale volume aan leningen die zij kan uitvoeren te vergroten. Hoewel de Federal Reserve heeft deelgenomen aan kwantitatieve versoepeling om de binnenlandse economie te stimuleren, heeft de ECB zich verzet tegen dergelijke maatregelen vanaf 2009.
diversificatie
Onafhankelijk van de kredietcrisis en het monetaire beleid van centrale banken, zag het eerste decennium van de 21ste eeuw een grote wereldwijde trend naar diversificatie van valutareserves die het onvermijdelijke effect hadden dat de dollar verzwakte. Grote houders van deviezenreserves, met name China, zeiden dat het in hun beste belang was om hun posities in euro's en andere valuta te diversifiëren in plaats van voornamelijk in dollars. Verschillende grote olieleverende landen hebben ook de wens geuit om olie in euro's en lokale valuta's te prijzen in plaats van dollars, waardoor de status van de dollar als de enige reservemunt ter wereld ter discussie wordt gesteld. Deze belangrijke verschuivingen in de vraag naar dollars zijn krachten op langere termijn die de euro ten opzichte van de dollar bevoordelen.
overwegingen
Ondanks de constante mantra vanuit Washington dat een sterke dollar in het beste belang van de Verenigde Staten is, zijn er verschillende belangen waarvoor een zwakke dollar eigenlijk een zegen is. In de eerste plaats zijn dit binnenlandse bedrijven met sterke buitenlandse aanwezigheid die meevallers realiseren als ze overzee geld repatriëren. Maar zelfs met de krachten gericht tegen de dollar, is er over de hele wereld een aanzienlijke oppositie om de dollar te laag te laten worden vanwege de implicaties voor de internationale handel. Bovendien, met een trage groei waarschijnlijk in Oost-Europa, zijn er waarschijnlijk grenzen aan hoe laag de dollar kan glijden ten opzichte van de euro.
