"Achterdeur" kopen en verkopen verwijst naar een overeenkomst tussen een leverancier en een klant die de normale inkoopregels van de klant omzeilt. Metaforisch gesproken, de leverancier heeft te maken met het bedrijf via de "achterdeur" in plaats van aan de voorkant van de winkel, waar legitieme zaken worden gedaan. Backdoor-deals zijn vanuit ethisch oogpunt problematisch en in sommige gevallen zelfs illegaal.
Het biedproces doorlopen
Backdoor-aankopen komen het meest voor in situaties waarin organisaties worden verondersteld om offertes te ontvangen van meerdere potentiële leveranciers voordat ze een deal sluiten. Een leverancier kan via de achterdeur binnenkomen door een relatie op te bouwen met leidinggevenden in de organisatie, die vervolgens hun inkoopagenten doorverwijzen naar die leverancier. Of een leverancier zou smeergeld kunnen aanbieden aan een inkoopagent en hem onder de tafel betalen om die leverancier te kiezen. Wanneer er een backdoor-arrangement is, kan het bedrijf nog steeds offertes uitbrengen bij andere leveranciers, maar omdat de uiteindelijke aankoopbeslissing al is genomen, gebeurt dit alleen voor de schijn.
Ethische en juridische kwesties
Organisaties plaatsen geen inkoopregels alleen om dingen gecompliceerd te maken. Ze willen de meeste waar voor hun geld krijgen, en dingen zoals vereisten voor concurrerende biedingen zijn ontworpen om dat meer waarschijnlijk te maken. Mensen binnen de organisatie die achterwaartse deals sluiten, kunnen de concurrentiepositie van hun bedrijf schaden. In situaties waarin inkoopregels eigenlijk wettelijke vereisten zijn, zoals vaak het geval is met overheidsinstanties, kunnen achterdeurdeals illegaal zijn.
