Een schuldencrisis gaat over landen en hun vermogen om geleende gelden terug te betalen. Daarom gaat het om nationale economieën, internationale leningen en nationale budgettering. De definities van "schuldencrisis" zijn in de loop van de tijd gevarieerd, waarbij grote instellingen zoals Standard and Poor's of het Internationaal Monetair Fonds (IMF) hun eigen mening over de kwestie kenbaar hebben gemaakt. De meest elementaire definitie waar iedereen het over eens is, is dat een schuldencrisis is wanneer een nationale regering de schuld die ze verschuldigd is niet kan betalen en als gevolg daarvan een vorm van hulp zoekt.
De obligatiemarkt
Standard and Poor's beoordeelt economische entiteiten in termen van hun kredietwaardigheid. Internationale kredietwaardigheid kan onder meer worden gemeten aan de hand van de verschillen tussen de langetermijn- en kortlopende obligatiekoersen die gelden voor een bepaald land. Standard and Poor's definieert de schuldencrisis formeel als het verschil tussen lange- en kortlopende obligaties van 1000 basispunten of meer. Tien basispunten zijn gelijk aan een tariefverhoging van 1 procent. Als de rente op langlopende obligaties 10 procent hoger ligt dan kortlopende obligaties, bevindt het land zich in een schuldencrisis. Minder formeel betekent dit dat investeerders in internationale obligaties een land zien als economisch faal. Daarom zijn de langetermijnvooruitzichten van de relevante nationale economie somber, wat betekent dat het tarief voor langlopende obligaties snel stijgt.
Standaard en opnieuw plannen
Het Internationaal Monetair Fonds verwerpt in zijn substantiële literatuur over schulden het begrip wanbetaling als een belangrijk onderdeel van een schuldencrisis. Dit komt omdat sinds de default van Ecuador in 1999 er maar weinig zijn. Banken zijn vooral geïnteresseerd in het vermijden van wanbetaling, wat zou betekenen dat de lening volledig wordt afgeschreven. In plaats daarvan willen banken dat ten minste een deel van hun geld wordt terugbetaald. Daarom beschouwt het IMF schuldherschikking als het belangrijkste ingrediënt in schuldencrises. Meer formeel, als een schuld opnieuw wordt besproken - of opnieuw wordt gepland - tegen voorwaarden die minder gunstig zijn dan de oorspronkelijke lening, bevindt het land zich formeel in een schuldencrisis.
Schrijf Downs
Een andere nuttige maatstaf voor een schuldencrisis is het opschrijven - of afschrijven - van een geleend bedrag. Dit betekent dat de schuldeisers van een specifieke nationale economie grotendeels hebben afgezien van het vermogen van het land om zijn schulden af te betalen, en daarom opnieuw over de lening onderhandelen, zodat het hoofdbedrag lager is. Dit zal de kredietwaardigheid van het land aanzienlijk verlagen, maar het zal enige schuldverlichting bieden.
herstructurering
Het verlies van sommige nationale soevereiniteit is meer specifiek politiek - en minder formeel - onderdeel van de schuldencrisis. Het IMF stelt dat een dwingende herstructurering van de financiën van een land een duidelijk teken is van een schuldencrisis. Banken en de nationale overheden die hen beschermen willen dat hun geld terugkeert, zo niet nu, en dan nog een tijdje in de toekomst. Daarom kunnen de Wereldbank, het IMF of zelfs andere landen het proces van gedwongen herstructurering van de economie van een land beginnen om meer belastinginkomsten, winst of wat dan ook te genereren, die uiteindelijk tot terugbetaling zal leiden. Het IMF doet, wanneer het een land helpt, dit alleen op voorwaarde dat het land zijn financiële en economische systeem ingrijpend hervormt. Daarom is het verband tussen het ontvangen van steun van het IMF en gedwongen herstructurering een variabele die wijst op een schuldencrisis die een kritiek punt heeft bereikt.
