De Bijbel leert het belang van zowel evangelisatie voor bekeerlingen als discipelschap voor volwassen gelovigen in het geloof. Maar veel christelijke kerken richten zich zwaar op de een of de ander, zelfs in sommige gevallen, die belangrijker of noodzakelijker is. Omdat beide grote banen zijn, is het moeilijk om beide goed tegelijkertijd, maar niet onmogelijk te doen, adviseert David Coker, oprichter van Gateway Believers Fellowship in Carnesville, Georgia, en Breakthrough Apostolic Ministries. Wanneer een kerk de relatie tussen beide begrijpt, wordt het gemakkelijker om evangelisatie en discipelschap te fuseren en mensen te laten groeien van nieuwe bekeerlingen tot volwassen gelovigen.
Het verschil tussen evangelisatie en discipelschap
Evangelisatie is bedoeld voor niet-gelovigen die erkennen dat ze een behoefte in hun leven hebben en meer willen leren over het vertrouwen in God, legt Dallas Willard, hoogleraar filosofie aan de Universiteit van Zuid-Californië, docent en auteur van verschillende boeken over het christendom. Christenen reiken deze mensen uit via evangelisatie om de boodschap van het evangelie te delen met de bedoeling om hen te overtuigen beslissingen te nemen om Christus te volgen. Met andere woorden, evangelisatie is de activiteit waardoor veel mensen tot inkeer komen en erkenning krijgen van hun behoefte aan God. Discipelschap is daarentegen een langdurig project waarbij gelovigen worden onderwezen en begeleid op een pad van groeiend geloof om hen te helpen de gelijkenis van Christus meer en meer in hun dagelijks leven aan te nemen. Het gaat verder dan het eenvoudige gebed van bekering en belijdenis van Christus, met een totale levenslange toewijding. Professor Willard definieert een discipel als: "iemand die heeft besloten dat het belangrijkste in zijn leven is om te leren hoe te doen wat Jezus zei te doen."
De relatie tussen evangelisatie en discipelschap
Hoewel evangelisatie en discipelschap verschillende aspecten van het christelijke leven beschrijven, houden ze onderling verband. Evangelisatie zonder discipelschap laat nieuwe bekeerlingen in de wind hangen, onzeker over hoe ze een christelijk leven kunnen leiden, en wekt de indruk dat 'bekering' het einde van het verhaal is, voor zover het hun 'kaartjes naar de hemel' oplevert. Winfield Banks, Ph.D., voorganger van Church of the Outer Banks in Nags Head, North Carolina, verduidelijkt dat het maken van discipelen betekent "van anderen maken wat Jezus van hen heeft gemaakt". Dus het bereiken van hen door evangelisatie is niet voldoende als een kerk hen niet door discipelschap kan houden dat hen begeleidt in de nieuwe denkpatronen, gewoonten en levensstijlen die van een volwassen christelijke gelovige vereist zijn. Als een nieuwe bekeerling wordt onderwezen en leert om de wegen van Christus te imiteren, zal hij meer gemotiveerd en toegerust zijn om anderen te bereiken. Discipelschap voedt het werk van evangelisatie door meer arbeiders te produceren.
Evangelisatie en discipelschap versmelten
De relatie tussen evangelisatie en discipelschap ontkracht de misvatting dat het een of-of-propositie is, dat ze elkaar uitsluitende, incompatibele activiteiten zijn. Greg Atkinson, pastor van Forest Park Carthage in het zuidwesten van Missouri, wijst erop dat dit een kunstmatig onderscheid is dat Jezus nooit heeft gemaakt. De Grote Opdracht (Mattheüs 28: 16-20) roept christenen op tot meer dan simpelweg nieuwe bekeerlingen binnenbrengen en hen dopen en creëert een noodzakelijke fusie van evangelisatie en discipelschap voor het grootste effect bij volwassen gelovigen. De term 'discipelen maken' houdt in dat christenen verondersteld worden tijd te besteden aan het opleiden van nieuwe gelovigen en hen te baseren op het geloof. De Navigators, een interkerkelijke christelijke bediening, zegt: "Een discipel is niet echt een discipel tenzij hij bezig is met het bereiken van verloren mensen en als gevolg daarvan is iemand pas echt geëvangeliseerd als hij het groeiproces genaamd discipelschap is begonnen."
Groeien in geloof
Het is een gemeenplaats onder leraren dat de beste manier om iets te leren is om het aan iemand anders te leren. Omdat evangelisatie alleen een gelovige vraagt om te vertellen wat zij over het leven in Christus heeft geleerd, verbaliseert dat verbaliseren met een andere persoon de leercurve van discipelschap en bevordert een gezonde geloofsgroei. Het geeft de gelovige een kans om niet-gehoorde vragen tegen te komen waarvoor ze verder onderzoek naar de Schriften moet doen om het bijbelse antwoord te vinden. Dit proces komt ten goede aan het geloof van zowel de beginnende evangelist als de persoon aan wie zij getuige is. Terwijl volwassen gelovigen de gewoonte hebben om hun geloof te delen wanneer de gelegenheid zich voordoet, is het een voorbeeld voor nieuwe gelovigen om te volgen en staat de geest van evangelisatie discipelschap toe om 'betrapt en niet onderwezen' te worden.
